Leuk je te ontmoeten!

Net als mijn naam is mijn leven ook best vreemd geweest of juist bijzonder.

Het is maar net hoe je ernaar kijkt.

Al jong leerde ik de dualiteit van het leven kennen.

Als kind groeide ik op in een kibboets in Israël. Een plek waar ‘samen en gelijkheid’ als fundament dienden. In Nederland was ‘alleen en ongelijkheid’ ineens zo voelbaar.

Niet alleen het leven, maar ook de dood heb ik vroeg omarmd.

Toen mijn moeder op vijfenvijftigjarige leeftijd aan Alzheimer overleed, kon ik niet anders dan de dood een plek geven in mijn leven.

Maar met de dood van mijn moeder verloor ik ook een stukje leven.

Hard werken en presteren ten koste van mijzelf was mijn manier geworden om het leven te voelen. Of was het juist mijn manier om te vluchten voor het leven?

Maar alles veranderde toen ik op mijn zesendertigste de diagnose borstkanker kreeg en op mijn achtendertigste in Kaapverdië in een coma belandde door een hersenvliesontsteking.

Kanker had het besef van mijn eigen sterfelijkheid ontwaakt en de hersenvliesontsteking zorgde ervoor dat ik me kon overgeven aan mijn eigen dood.

Met het gevoel van mijn eigen sterfelijkheid werd de dualiteit van licht en donker samengevoegd tot heling. 

En zo ontstond er een nieuwsgierigheid naar de levenswijsheden van de dood.

Drie jaar lang heb ik mensen tussen de dertig en vijfenvijftigjaar geïnterviewd die wisten dat ze niet lang meer te leven hadden. Ieder gesprek is een cadeau voor mezelf geweest. Zoveel wijsheid zat verscholen in een woord dat de meesten van ons zo eng vinden, de ‘dood’.

Mijn missie:

• Mensen bewust te maken van hun eigen tijdelijkheid, zodat ze met dat bewustzijn durven te dansen met het leven
• Mensen te laten accepteren dat het leven vol tegenstellingen zit. Het geluk zit in de acceptatie van zowel het licht als het donker
• De dood de plek te geven die het verdient in de maatschappij